Marion en Cindy helpen nabestaanden

11 oktober 2017

Marion (37) en Cindy (44) verloren allebei een ouder na een medische blunder. Samen begonnen ze een stichting om anderen bij te staan die hetzelfde overkomt. “Artsen kunnen fouten maken, het zijn mensen. Maar als het gebeurt, kom er dan voor uit. Ga in gesprek met de nabestaanden.”

Marion (37) en Cindy (44) verloren allebei een ouder na een medische blunder. Samen begonnen ze een stichting om anderen bij te staan die hetzelfde overkomt. “Artsen kunnen fouten maken, het zijn mensen. Maar als het gebeurt, kom er dan voor uit. Ga in gesprek met de nabestaanden.”

Marion: “Mijn vader Sam (62) kreeg in maart 2013 plotseling heftige buikpijn. Op de Spoedeisende Hulp (SEH) van een ziekenhuis in Noord-Holland werd hij onderzocht. Het zuurgehalte in zijn bloed bleek te hoog en zijn bloeddruk instabiel. Maar door de SEH-artsen en   -verpleegkundigen werd daar niets mee gedaan. Mijn vader kreeg morfine en werd naar de verpleegafdeling gestuurd.” De volgende ochtend heeft Sam zo veel pijn, dat er toch een scan van zijn buik wordt gemaakt. Hij blijkt een gaatje te hebben in zijn darmen en wordt met spoed geopereerd. Marion: “Daarna verbeterde zijn situatie niet. Zijn buik bleek nog steeds ontstoken en hij moest opnieuw geopereerd. Maar inmiddels was hij zo verzwakt, dat het de vraag was of en hoe hij uit die operatie zou komen.” Vlak na de operatie krijgt Sam echter een hartstilstand en overlijdt hij. Bij Marion en haar familie overheerst intens verdriet, maar ook het gevoel dat er iets is misgegaan. “Wij zeiden tegen elkaar: ‘Op de SEH bleek uit alle metingen dat het niet goed met hem ging. Hoe kan het dat de artsen en verpleeg- kundigen die alarmsignalen hebben genegeerd?” 

Verslagen
Op diezelfde Spoedeisende Hulp komt twee maanden later Ruby (63) binnen, de moeder van Cindy. Zij heeft flinke rugpijn die doorstraalt naar haar buik. Cindy: “Thuis had de dienstdoende huisarts – een collega van onze eigen huisarts – mijn moeder onder- zocht en doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar kreeg ze op de SEH pijnstillers, maar goed onderzocht werd ze niet. Terwijl ze bijna verging van de pijn, zei de SEH-arts: ‘Mevrouw, is dit nou een spierkwestie of moet ik u verder onder- zoeken?’ Vreemd, zo’n reactie verwacht je niet van een arts. Mijn moeder kreeg het gevoel dat de arts vond dat ze zich aanstelde. Ze schaamde zich ontzettend.”

'Mijn moeder kreeg het gevoel dat de arts vond dat ze zich aanstelde. Ze schaamde zich ontzettend.'

Even later worden er toch onderzoeken gedaan, maar de artsen kunnen niet ontdekken wat Ruby mankeert. Ze vermoeden dat ze een rugspier heeft verrekt en wordt naar huis gestuurd met medicatie. Cindy: “Het zat me niet lekker, want ik had mijn moeder nog nooit met zo veel pijn gezien. Maar op zo’n moment denk je: we zijn in een ziekenhuis, ze is onderzocht, dus zal het niets levensbedreigends zijn. Ook mijn moeder zei: ‘De arts zal toch wel weten hoe het zit.’” Een paar dagen later wordt de pijn heviger en moet Ruby opnieuw naar het ziekenhuis. Op de SEH vermoeden ze nu dat Ruby galblaasproblemen heeft. Ze wordt opgenomen en krijgt mor ne. Cindy is van plan haar moeder de volgende morgen te bezoeken, maar dan is het te laat: ’s ochtends vroeg overlijdt ze. Cindy: “De chirurg vertelde dat het voor 99 procent zeker was dat mijn moeder was overleden aan een dissectie, oftewel een scheurtje in haar aorta. Mijn broer, zus en ik keken elkaar verslagen aan. Hoe was dat mogelijk?” 

Vastbesloten
Als Marion het medisch dossier van haar vader inziet, wordt duidelijk dat hij tijdens de tweede operatie te weinig zuurstof toegediend heeft gekregen – mogelijk met de hartstilstand tot gevolg. Marion: “De fouten stapelden zich op.” Terwijl de onderzoeken lopen, hebben zij en Cindy regelmatig telefonisch contact. Marion: “We hielden elkaar op de hoogte. Sommige mensen zeiden: ‘Is het nodig om het helemaal tot de bodem uit te zoeken?’ We kregen er onze ouders immers niet mee terug. Maar we waren vastbesloten. We wilden de artsen geen claim aan de broek hangen, maar wilden weten wat er met onze ouders was gebeurd en erkenning van de fouten.” Cindy: “Zonder die erkenning kwamen we aan rouwen en verwerken niet toe. Bovendien vonden we het heel belangrijk dat die fouten niet nog eens gemaakt zouden worden, zodat dit verdriet andere families wordt bespaard.” Maanden later komen uit alle onderzoeken tegenstrijdige verhalen. Cindy: “De artsen verklaarden verschillende dingen en zeiden niet verantwoordelijk te zijn.” Ook in het geval van Marions vader menen de artsen niets fout te hebben gedaan. Het IGZ beoor- deelt de rapporten en concludeert dat de onderzoeken juist zijn uitgevoerd. De zaken zijn volgens hen afgerond. Onbegrijpelijk, zo vindt Marion. “Want in mijn geval richtten de onderzoeken zich alleen op de SEH. De verpleeg- en chirurgieafdeling, waar de grootste fouten zijn gemaakt, kwamen er niet in voor.” De vrouwen zijn zo goed als terug bij af: de erkenning die ze wilden, hebben ze niet gekregen. Ze besluiten een klacht in te dienen bij het Medisch Tuchtcollege, die de zaken op basis van alle informatie onderzoekt. En met succes: uiteindelijk beslist het college dat er in beide zaken fouten zijn gemaakt. 

Lees het hele verhaal in Vriendin 41.

Ben jij ook een dierbare verloren door een medische fout en heb je behoefte aan hulp om antwoord te krijgen op je vragen? Of wil je Marion en Cindy steunen met een donatie? Kijk dan op hun site: www.henrnabestaanden.nl