Placeholder

Mariëth verloor haar partner, maar werd weer verliefd

In Vriendin 48 vertellen drie weduwen hoe ze opnieuw verliefd werden. De komende weken zullen we deze verhalen ook online met je delen. Vandaag het verhaal van Mariëth: “Dat ik ooit weer zo gelukkig zou worden, had ik niet verwacht.”

In Vriendin 48 vertellen drie weduwen hoe ze opnieuw verliefd werden. De komende weken zullen we deze verhalen ook online met je delen. Vandaag het verhaal van Mariëth: “Dat ik ooit weer zo gelukkig zou worden, had ik niet verwacht.”

Mariëth (52) is getrouwd met Ronald (53). In 2014 overleed haar man John.

Het verlies
“Vier jaar geleden was John als duiker bij de vrijwillige brandweer aanwezig bij een ongeluk. Er was een auto te water geraakt. Samen met zijn collega’s redde hij een man die al twintig minuten onder water lag. Ze waren euforisch toen hij wonder boven wonder levend uit het water kwam. Maar bij het bergen van de auto ging het mis. Onder water is er iets gebeurd waardoor John niet meer levend boven is gekomen. De oorzaak is nooit achterhaald.

Terwijl hij werd gereanimeerd, wist ik nog van niets. Toen hij aan het eind van de middag nog niet thuis was, werd ik ongerust. Op internet las ik dat een duiker in de problemen was geraakt bij een reddingsactie. Vol adrenaline ben ik naar de plek van het ongeval gereden. Ik wist nog niet of het om mijn man ging, maar had wel een slecht voorgevoel.

Eenmaal ter plekke vertelde een ambulancebroeder, toevallig een kennis van mij, dat het inderdaad om John ging. En dat hij zojuist was overleden. Ik kon het niet geloven. Overleden? Dat was onmogelijk. Van een politieagent hoorde ik dat John naar het ziekenhuis was gebracht voor onderzoek en dat ik hem daarom niet mocht zien. Dat vond ik zo bizar. Ik was zijn vrouw!

’s Avonds mocht ik naar het mortuarium om hem zogenaamd te identificeren. Voor de vorm hadden ze wat kaarsen aangestoken, maar de sfeer was kil. Toen ik hem daar in een blauw ziekenhuishemd zag liggen, kon ik nog steeds niet geloven dat hij dood was. Hij zag er nog hetzelfde uit als die ochtend. Bovendien was hij een gezonde en sportieve man: hij rookte niet, dronk niet, had geen grammetje vet. Hij kon toch niet zomaar doodgaan? Het was zo onwerkelijk dat ik dacht dat hij een grap met me uithaalde. ‘Doe normaal’, zei ik tegen hem. ‘Nu is het niet leuk meer.’ Ik bleef die zinnen herhalen, maar hij zei niets terug. Ik was zo in shock dat ik niet eens kon huilen.”

Alleen verder
“Het heeft een tijdje geduurd voordat ik besefte dat John echt nooit meer terugkwam. Dat ik geen afscheid van hem had kunnen nemen, vond ik het zwaarst. Er ging van alles door mijn hoofd: heb ik het wel goed gedaan? Had ik nog vaker moeten zeggen dat ik van hem hield? De eerste weken na zijn overlijden leefde ik in een roes, daarna pakte ik het leven weer op. Achteraf gezien veel te snel. Het bleek mentaal zo zwaar te zijn dat ik een maand later instortte.

‘Een nieuwe liefde zat er voorlopig niet in, dacht ik’

Een jaar na het ongeluk had ik mijn leven weer aardig op de rit. Al voelde ik me wel stuurloos. Het wende niet om alleen te zijn. We waren tenslotte 27 jaar samen geweest. Na Johns dood heb ik twee keer alleen met een camper door Canada gereisd. Ik vond dat heel stoer van mezelf, maar eigenlijk was er niets aan in mijn eentje. Twee jaar geleden ben ik heel voorzichtig gaan daten; ik vond het doodeng! En toen de mannen allemaal tegenvielen, hield ik het al snel voor gezien. Een nieuwe liefde zat er voorlopig niet in, dacht ik. Totdat ik Ronald tegenkwam.”

Opnieuw verliefd
“We kenden elkaar nog van de middelbare school. Op mijn zeventiende heb ik een paar keer met hem gezoend. Anderhalf jaar geleden kruisten onze wegen letterlijk toen we elkaar op de fiets tegenkwamen. En een paar dagen later nog een keer. We zeiden elkaar gedag, maar daar bleef het bij. Op het moment dat we beiden een andere kant op fietsten, keek ik nog een keer om. Achteraf bleek dat voor hem de trigger om mijn telefoonnummer te achterhalen.

De volgende dag belde hij en informeerde voorzichtig of ik nog ‘beschikbaar’ was. Diezelfde week gingen we samen naar de film. En met Koningsdag, een week later, volgde de tweede date. Na mijn mislukte dates was Ronald echt een verrassing. Wat een leuke man! Al snel wist ik: met hem wil ik verder. Samen is het leven een stuk gezelliger. Na Johns dood had ik een enorme muur om me heen gebouwd, om mezelf te beschermen tegen teleurstellingen. Een paar mensen hadden me in de zwaarste periode van mijn leven namelijk in de steek gelaten. Dan lieten ze ineens niets meer van zich horen. Maar door Ronald was er in één klap niets meer van die muur over, zo leuk is hij.

Twee maanden geleden zijn we in onze achtertuin getrouwd, met al onze dierbaren erbij. Zij gunnen het ons enorm. Het verdriet om John gaat nooit helemaal over, maar de scherpe randjes gaan er wel af. Dat ik ooit weer zo gelukkig zou worden, had ik vier jaar geleden niet verwacht. Ik ben niet spiritueel, maar soms denk ik dat onze ontmoeting geen toeval was. Ronald kwam precies op het juiste moment. Door hem ben ik uit het dal gekomen.”