Lizzy: ‘Mijn kinderwens is sterker dan de liefde voor mijn vriend’

10 april 2024

Toen bleek dat Jan, de vriend van Lizzy (33), écht geen kind met haar wilde, kwam ze voor een moeilijke keuze te staan. Lizzy: “We móesten elkaar wel loslaten”

Lizzy: “Het is gek om weer op een datingsite als Tinder te zitten. De laatste keer, nu ruim drie jaar geleden, vond ik daar namelijk mijn grote liefde. Jan was een van de eerste matches die ik had en toen we contact met elkaar kregen, klikte het meteen. Voordat ik het wist, wisselden we telefoonnummers uit en zaten we hele avonden te bellen. Ook daarna ging het snel: toen we elkaar ontmoetten, vielen we als een blok voor elkaar en binnen drie maanden woonden we samen. Ik had mijn soulmate gevonden en dacht: wat goed is, komt snel. Nog steeds ben ik stapelgek op Jan, en hij op mij. Er is alleen één ding waar we samen niet uit komen: kinderen. Hij wil ze absoluut niet en ik wel. Dat is de reden van onze break-up en waarom ik in koeienletters in mijn nieuwe datingprofiel heb staan: leuke vrouw (33) is op zoek naar leuke man mét grote kinderwens!”

Geen innige band

“Toen ik Jan leerde kennen, heb ik volgens mij meteen verteld dat ik in de toekomst graag kinderen wil. Die wens is er altijd geweest, al was ’ie toen ik eind twintig was iets minder sterk dan nu. Ik kan me niet goed meer herinneren wat Jan daar toen precies op zei. Zelf beweert hij dat hij altijd heeft ontkend nog kinderen te willen, maar misschien is hij daar toen niet zo stellig in geweest. In elk geval was het voor mij geen reden om hard weg te lopen.

Het kan ook zijn dat ik alleen maar heb gehoord dat hij al vader was en daarna verder niets heb opgeslagen. Hij had immers al bewezen vruchtbaar te zijn, hij heeft een dochter: Laura, van 21. Dat klinkt trouwens mooier dan het is, want hij heeft geen echte vader-dochterband met haar. Hij is meer een soort suikeroom. Jan heeft nooit een rol gespeeld in haar opvoeding.”

Lees ook: Mirjams man wil geen tweede kind: ‘Het is nu of nooit’

Soort alimentatie

“Op zijn zestiende raakte een campingvriendinnetje zwanger van hem. Zij was ook zestien en hield de zwangerschap lang verborgen. Jan hoorde het pas toen ze op het punt van bevallen stond. Ze had zonder overleg besloten het kind te houden en het samen met haar ouders op te voeden. Jan vond dat wel oké. Hij woonde vijftig kilometer verderop, zat nog op school en was veel meer met brommers bezig dan met verantwoordelijkheden. Dit was de beste oplossing. Van zijn bijbaantjes betaalde hij een soort alimentatie en dat is hij de rest van zijn leven keurig blijven doen.

Toen Laura groter werd, ging hij af en toe een dagje met haar op stap en dat is in de loop der jaren zo gebleven. Soms bleef ze een nachtje slapen bij hem of zijn ouders, maar de opvoeding deed haar moeder. Toen Jan en ik een relatie kregen, stimuleerde ik hem om het contact met zijn dochter te verdiepen. Ik vond het een leuke meid en had haar graag om me heen. Maar het was duidelijk dat ze niet heel close waren.”

Subtiele hints

“Toen we een jaar samen waren, gooide ik een balletje op: hoe dacht hij over een baby met mij? Jan reageerde afwijzend: daar stond zijn hoofd echt niet naar. Hij zat midden in een grote verkoopdeal en was veel te druk. Ik liet het onderwerp rusten. Later probeerde ik het subtieler. Ik wees hem schattige kinderen aan op straat, vertelde anekdotes over mijn neefjes. Meestal knorde Jan maar wat, hij ging er niet echt op in. Ik snapte best dat hij het leven prima vond zoals het er toen uitzag. Jan heeft een autosloopbedrijf annex garage waar hij zijn ziel en zaligheid in legt. Hij houdt van zijn vrijheid: vaak uit eten gaan, weekendjes weg. Hij verdient redelijk goed. Dankzij zijn salaris kan zijn dochter studeren en we woonden in zijn huis, een grote woning met tuin. Voor hem was dat materiële erg belangrijk.”

Lees ook: supersnel zwanger: ‘We woonden nog niet eens samen!’

Tweede kans

“Zelf had ik daar een hele theorie over bedacht. Dat het compensatie was voor wat hij had gemist, omdat hij amper een rol in het leven van zijn dochter had gespeeld. Als ik ze samen zag, voelde ik altijd medelijden met allebei. Jan zou een heel leuke vader zijn geweest als hij vanaf de eerste minuut betrokken was geweest bij Laura. Ik dacht ook: bij een kind van ons, krijgt hij een tweede kans. Dat zal sowieso heel anders zijn. Bij ons zou een baby echt uit liefde worden geboren. En ik zou hem zijn vrijheid gunnen; hij kon rustig doorgaan met zijn hobby’s en werk, ik zou de dagelijkse opvoeding op me nemen en we zouden dan in het weekend of ’s avonds leuke dingen kunnen doen met elkaar.”

Kop in het zand

“Jan houdt vol dat hij áltijd heeft gezegd dat ’t niet zou gaan gebeuren, nu niet en nooit niet. Ik weet niet of ik een bord voor mijn kop heb gehad of dat ik juist mijn kop in het zand stak en alleen de positieve dingen uit zijn woorden filterde. Ik denk het laatste. We gingen vaak kijken bij het voetbal van mijn neefjes en dan was Jan superenthousiast. Als ik dan iets riep over hoe leuk het was een voetballende zoon te hebben, gaf hij dat altijd toe. Dat zag ik als een aanmoediging. En toen zijn zus een baby kreeg, zat hij er uren mee in zijn armen. Voor mij allemaal bevestigingen dat het wel goed kwam. We hielden toch ontzettend veel van elkaar? Elke avond kropen we knus onder een dekentje naast elkaar op de bank, in bed lagen we lepeltje-lepeltje, we vreeën bijna dagelijks en hij overlaadde mij met bloemen en kleine cadeautjes. Het was echt een ideale relatie. Ik prees me gelukkig met hem. Dat zeiden mijn ouders ook steeds: ‘Meid, wat heb je het getroffen! Jan draagt je op handen.’ Des te gekker is het, dat hij nu weer alleen in zijn huis woont en ik in een flatje, en sta ingeschreven op Tinder.”

Boos en hulpeloos

“Eigenlijk viel pas eind november vorig jaar het kwartje bij mij. We waren op vakantie op Bali en op dag twee liep ik met een stralende lach naar Jan met mijn pilstrip in m’n handen: ‘Zal ik deze weggooien?’ Jan schrok: ‘Wat? Waarom?’ ‘Nou ja, omdat ik graag een kind wil’, antwoordde ik, nog steeds lachend. Jan werd woest. Ik had hem nog nooit zo boos gezien. ‘Maar ik wil helemaal geen kinderen! Dat weet je toch al lang?’ Pas daar, in onze hotelkamer zag ik voor het eerst dat Jan het meende. In zijn ogen zag ik een combinatie van angst, boosheid en hulpeloosheid. Jan zei: ‘Lizzy, ik ben stapelgek op je, maar ik kan je niet gelukkig maken als een kind zo belangrijk voor je is.’ Hij vervolgde: ‘Een kind van mij, heeft ook recht op mij. Ik heb bij Laura gezien hoe het is om geen vader te hebben. Ze heeft laatst nog verteld hoezeer ze een vaderfi guur in haar dagelijks leven heeft gemist. Maar dat kan en wil ik niet zijn. Het vaderschap is gewoon niet aan mij besteed. Ik ben gek op voetballen en stoeien met onze neefjes en nichtjes, maar meer dan dat wil ik niet.’ Ik luisterde naar hem en zag dat hij het meende. De tranen stroomden over mijn wangen en ook hij begon te huilen. Jan zei dat hij zielsveel van me hield, maar me zou loslaten, om mij m’n kinderwens te kunnen laten vervullen. De rest van de vakantie huilden we allebei veel, we voelden dat dit een afscheid was.”

Heel gemeen

“Ik werd op een gegeven moment zelfs heel lelijk, gooide Jan voor zijn voeten dat hij een egoïst was, omdat hij wel een kind had en het mij niet gunde. En dat als wij samen verder zouden gaan, hij wel ooit opa kon worden, maar ik nooit een echte oma, vanwege Laura’s moeder. Erg gemeen, want ik heb hem daarmee op zijn hart getrapt. Als iemand niet egoïstisch is, is het Jan. Hij is alleen eerlijk. Jan is gewoon niet geschikt als vader. Hij heeft al een keer meegemaakt dat een ander voor hem besliste dat hij wel vader werd en wilde dat niet nogmaals. En dat moest ik respecteren, hoe moeilijk ook.  Eenmaal thuis hebben we in alle rust besloten uit elkaar te gaan. We hebben eerst nog samen Kerst en Oud en Nieuw gevierd, maar waren toen al mijn flatje verderop in het dorp aan het opknappen. Elke lik verf, elke spijker in de muur, ging met huilbuien gepaard. Het waren afscheidstranen voor de liefde van mijn leven, maar ook hoopvolle tranen. Ik hoopte binnen niet te lange tijd van het kamertje naast mijn slaapkamer een babykamer te maken.”

Oergevoel

“Ik geef mezelf twee jaar om een nieuwe man te vinden met wie ik dat ideaalplaatje van een gezin kan opbouwen. Lukt dat niet, dan ga ik er alleen voor. Stiekem hoop ik dat Jan dan nog steeds alleen is, wij nog steeds vrienden zijn en hij me op de achtergrond wil steunen. Jan woont nog steeds in zijn koopwoning en hij heeft daarnaast zijn bedrijf. Maar hij heeft er alles aan gedaan mij netjes achter te laten. Via via wist hij mijn flatje te regelen en heeft dat helemaal voor me opgeknapt. Er zit een nieuwe keuken in en een mooie laminaatvloer. Hij heeft ook gezegd dat ik altijd naar hem toe kan komen als ik geld nodig heb, of hulp. Zoals hij zelf zegt: ‘Als je de trein hebt gemist, bel geen taxi, maar mij en ik kom je halen.’ Ik hoop dat dat zo blijft. Het voelt raar dat Jan nog geen kilometer verderop woont, maar tegelijkertijd zo ver uit mijn leven is. Ik vind het moeilijk om niet in zijn armen in slaap te vallen en als ik uit mijn werk kom, wil ik hem als eerste bellen om te vertellen wat er is gebeurd. Maar omdat ik voel dat ik geen tijd te verliezen heb, ben ik dus ook actief op datingapps Tinder en Bubble. Ik heb duidelijk in mijn profiel staan dat ik op zoek ben naar een man met kinderwens, eventuele kinderen geen bezwaar. En daar screen ik mijn dates op. Ik heb er pas één gehad en dat was geen succes. Wij pasten niet bij elkaar. Ik dacht het hele gesprek: Jan is honderd keer leuker. Maar ja, dat is niet eerlijk: niet tegenover mezelf en zeker niet tegenover zo’n nieuwe man. Ik krijg van iedereen commentaar dat ik al aan het daten ben. Mijn ouders snappen dat ik graag een kind wil, maar vinden het jammer dat ik hen een leuke schoonzoon heb ontnomen. Vrienden noemen me dom, zeggen dat kinderen niet zaligmakend zijn. Sterker nog, ze vertellen me ongevraagd hoe vervelend hun kinderen soms zijn. Dat hoef ik allemaal niet te horen. Het gaat om een oergevoel. Ik weet dat ik later spijt krijg en nooit helemaal gelukkig zal zijn als ik geen moeder ben geworden. Daar wil ik geen concessies in doen. Dus ja, hoe erg het ook klinkt: dan maar een iets minder grote liefde naast me, als ik dat kindje maar mag hebben.”

Lees ook: Cynthia: ‘Twee weken voor onze bruiloft ontdekte ik zijn bedrog’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.