Placeholder

Linda verloor haar dochtertje door medische missers

De zwangerschap van Linda (24) verliep zonder problemen, maar bij de bevalling ging het mis.

De zwangerschap van Linda (24) verliep zonder problemen, maar bij de bevalling ging het mis.

Door medische missers overleed haar dochter Janou drie dagen later. “Het verdriet heb ik een plekje kunnen geven, maar de woede gaat nooit meer weg.”

Aan de muur in Linda’s woonkamer hangt een canvasdoek met foto’s van Janou. Het zijn de laatste momenten met haar dochter, die drie dagen na de geboorte is overleden.

Dolgelukkig 
Linda: “Mijn vriend Mark en ik waren dolgelukkig toen ik vier jaar geleden zwanger bleek van ons eerste kind. De zwangerschap verliep goed en de baby groeide als kool. Ze was zelfs groter dan gemiddeld. Daardoor maakte ik me, met mijn postuur, best zorgen: kon ik wel op de natuurlijke manier bevallen? Ik vroeg mijn gynaecoloog of een keizersnee mogelijk was, maar dat idee werd meteen van tafel geveegd.

Normaal?
‘Het is onze prioriteit om iedere vrouw op een natuurlijke manier te laten bevallen’, zei ze. Met 41 weken zwangerschap werd mijn bevalling ingeleid in het ziekenhuis in Enschede, maar na twaalf uur had ik pas een halve centimeter ontsluiting. Dat het zo lang duurde, was volgens de artsen heel normaal bij een eerste kind.”

Niet genoeg artsen
De volgende ochtend is de situatie onveranderd. Linda krijgt via een infuus weeënopwekkers toegediend. Ze merkt dat de artsen ongeduldig worden, dus ze vraagt nogmaals om een keizersnee. “Een arts stemde daarmee in en gaf ons alvast een voorlichtingsboekje. Het was weekend, dus er waren veel patiënten en weinig personeel. De artsen die langskwamen, zeiden de situatie nog even te willen aankijken, maar kwamen vervolgens pas uren later terug. Ze vertelden ons dat er een operatiekamer werd klaargemaakt, maar achteraf bleek dat er niet genoeg artsen waren voor een keizersnee.”

Totale paniek
In de avond kwam de hoofd-gynaecoloog in totale paniek Linda’s kamer binnengerend. “Ze pakte een ziekenhuisschaar en een vacuümpomp en riep: ‘Dat kind moet er nú uit, anders gaat het mis.’ Op een scherm in de gang, waarop de hartslag van de baby te zien is, zag ze dat het niet goed ging. De bevalling ging met grof geweld. Zo erg zelfs, dat Janou bij de geboorte haar schouder brak. Ze werd op mijn borst gelegd, maar in een fractie van een seconde was ze weer weg. Mijn placenta kwam niet los, dus ik moest met spoed worden geopereerd. Ineens begon ik hard te huilen: Janou was in goede handen, dacht ik, maar red ik het wel?”

Lees het hele verhaal in Vriendin 1