Stefanie: ‘Nu kan ik liefdevol terugkijken op ons gecompliceerde gezin’

5 december 2019

Met een paar grijs gemarmerde stompkaarsen in cellofaan ga ik voor de laatste keer de bekende kamer binnen. Het is al een paar maanden geleden dat ik hier was, omdat we aan het afbouwen waren. Ik zie het vertrouwde gezicht van de psychologe en vind het moeilijk om afscheid te nemen.

Met een paar grijs gemarmerde stompkaarsen in cellofaan ga ik voor de laatste keer de bekende kamer binnen. Het is al een paar maanden geleden dat ik hier was, omdat we aan het afbouwen waren. Ik zie het vertrouwde gezicht van de psychologe en vind het moeilijk om afscheid te nemen.

Schuldgevoel

‘Stefanie is flink’, zei mijn moeder vroeger, maar zij overleed twintig jaar geleden. Ben ik wel zo moedig zonder haar? Ik ben wel een doorzetter dankzij de rijkdom in mijn leven: Dirk en onze kinderen. Toch had ik hulp nodig, omdat er afstand ontstond met twee van mijn adoptiekinderen. Als een hoopje angst kwam ik vijf jaar geleden bij de psychologe. Ik wist niet hoe ik verder moest. Ook voelde ik mij schuldig. Dat schuldgevoel greep om zich heen: naar de twee adoptiekinderen, die ik blijkbaar niet kon geven wat zij van een moeder verwachtten; naar de andere adoptiekinderen, die daar onder leden; naar ons vijfde kindje, dat ik een zorgeloos leven gun.

Steeds positiever

Ik moest van de schaduw af, die over mijn leven hing. De psychologe liet mij alles vertellen en ik kreeg EMDR-behandelingen. Langzaam werd mijn zelfbeeld realistischer en positiever. De weg waarvoor Dirk en ik hadden gekozen, was verwaarloosd en slecht begaanbaar. Daar huppel je niet zomaar overheen. Aanvankelijk leek het steeds beter te gaan met de kinderen. Naarmate ze ouder werden, waren ze niet allemaal even gemakkelijk en kregen we onder andere te maken met emotionele manipulaties, waarin we verstrikt raakten. Ik las veel over onthechte kinderen. Die kennis gaf mij wel inzicht, maar geen oplossing voor de problematiek en voor mijn schuldgevoelens.

Lees ook haar vorige blog: ‘Ze heeft de vreugde van het geven ontdekt’

Verdriet én geluk

Door de therapie veranderde ik geleidelijk. Ik kon verdriet naast geluk zien, in plaats van er overheen. Toch liet ik mij nog raken door gebeurtenissen waar ik geen controle over had. Als het mijn kinderen betreft, is het logisch dat ik pijnlijk geraakt word, dacht ik. Dat is waar, maar ik las eens: ‘Je kunt altijd kiezen voor geluk. Hoe erg het leven ook is.’ Ik kies voor geluk. Nu kan ik liefdevol terugkijken op ons gecompliceerde gezin. Ik zou er zo weer instappen, maar dan met meer compassie voor mezelf. ‘Je bent erg gegroeid’ zei de psychologe. Dat voel ik zelf ook en ik ben dankbaar dat deze hulpverleenster op mijn pad kwam. Ik geef haar de kaarsen. Dan sluiten we een lang traject af. Het is goed voor mij geweest, maar nu kan ik het zelf. Stefanie is flink.

Over Stefanie

Stefanie (46) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. Acht jaar geleden kregen zij samen Adriana. De adoptiekinderen zijn intussen uitgevlogen. Er is zowel intens als afstandelijk contact met de kinderen die het ouderlijk huis hebben verlaten, maar de verbinding met hen blijft hoe dan ook bestaan. Thuis zorgt de jongste telg voor gelukkige en knusse momenten. Na jaren worstelen gaat Stefanie steeds beter om met de balans tussen geluk en verdriet. Lees alle blogs van Stefanie op Vriendin.nl/stefanie.