bruiloft trouwjurk

Julia: ‘Mijn trouwjurk werd nooit gedragen’

De trouwjurk van Julia (32) staat op Marktplaats. Ongedragen, want haar huwelijk werd last minute afgeblazen. “Diep van binnen wist ik dat het niet goed zat.”

Julia: “Michiel en ik kregen verkering toen ik zeventien en hij negentien was. Het eerste half jaar hadden we het heel leuk. Michiel had me veroverd en deed echt zijn best voor me. Hij was mijn eerste vriend, dus ik vond het allemaal best spannend. Maar na een tijdje nam Michiels interesse in mij af. Hij had het druk met werk en vrienden. Ik werd er onzeker van: ik had in die tijd weinig zelfvertrouwen en vond mezelf absoluut niet knap. De afgenomen aandacht maakte dat niet veel beter. Het was alsof Michiel niet voor de volle honderd procent meer voor me ging. Ik miste het gevoel dat ik in het begin had. Hoewel ik nog wel iets van vlinders en spanning voelde, waren die voor Michiel duidelijk weg. Op straat liepen we bijvoorbeeld nooit meer hand in hand. En een kus in het openbaar was uitgesloten. Ik had voortdurend een onbestemd gevoel. Een stemmetje in mijn hoofd dat zei dat het niet goed zat. Maar ik wilde er niet naar luisteren en drukte het weg. Ik heb een pittige jeugd gehad, onder andere door de scheiding van mijn ouders. Ik wilde mijn relatie niet verbreken, ik vond hem nog zo leuk. En ik wilde niet alleen zijn. Ik hield vast aan het ideaalplaatje in mijn hoofd.”

Heel pijnlijk

“Als we samen op vakantie waren, hadden we het heel leuk. Dan klopte het gewoon helemaal. Michiel was dan alleen op mij gericht en werd niet afgeleid door zijn werk of door anderen. Daar genoot ik van. Maar eenmaal thuis vielen we al snel weer terug in ons oude patroon en werd ik weer een ‘bijzaak’ in zijn leven. Ik probeerde er met hem over te praten, maar die gesprekken leverden niets op. Steeds meer kreeg ik het gevoel dat ik er in zijn leven maar een beetje bij hing. Ik volgde hem blindelings, terwijl hij zelden iets voor mij deed. Toen ik afstudeerde, vond hij het bijvoorbeeld te veel moeite om erbij te zijn. Dat vond ik heel erg. Ik had er zo hard voor gewerkt. Dan hoor je toch trots te zijn op je vriendin? Ik voelde me gekwetst. Als ik eraan terugdenk, had ik toen al weg moeten gaan. Maar ik hechtte te veel aan het leven dat we leidden. Het was dan wel niet perfect, maar ik wist wel wat ik had. En ik had van huis uit niet meegekregen hoe een gezonde, fijne relatie er precies uitzag. De ouders van Michiel waren intussen ook gescheiden. Pas toen zijn moeder een nieuwe vriend kreeg en ik zag hoe die twee met elkaar omgingen, kreeg ik door hoe het ook kan. Ze waren zo lief voor elkaar. Dat opende mijn ogen enigszins, maar nog steeds peinsde ik er niet over om onze relatie te verbreken. Sterker nog: ik sprak met Michiel over trouwen. Dan zou alles vast beter gaan, zo had ik mezelf aangepraat. Met enige regelmaat haalde ik het onderwerp dan ook aan.”

Angst voor de waarheid

Ondertussen kreeg ik steeds meer signalen dat Michiel niet eerlijk tegen me was. Zo ging hij wel erg vaak weg met vrienden, zonder dat ik precies wist waar hij was en wat hij deed. Hij loog erover. Dat hoorde ik dan achteraf weer via vrienden: ze hadden hem op een andere plek gezien dan hij tegen mij had gezegd. Als ik hem er mee confronteerde, wist hij zich er altijd uit te praten. Ik werd een keer gebeld door iemand die zei dat ze een affaire met hem had. Michiel reageerde heel koeltjes en noemde het onzin. En ik vroeg niet door. Ook kwamen we een keer een vrouw tegen in de stad die ik ook kende. Ik zei nietsvermoedend gedag en ze reageerde heel raar. Michiel voelde zich duidelijk ook vrij ongemakkelijk.

Toen ik hem om opheldering vroeg, hing hij een verhaal op over een glas bier dat hij op een feestje over haar heen had gegooid. Enkele dagen later kreeg ik een mail van diezelfde vrouw. Ze schreef dat ze een relatie met Michiel had gehad en dat ze zelfs al eens bij de notaris waren geweest om te kijken of ze mij konden uitkopen, zodat zij in ons huis konden wonen. Ik wist niet wat ik las en haalde Michiel erbij. Hij schrok enorm en zei daarna ontdaan: ‘Dat geloof je toch niet? Ik hoop zo dat je deze onzin niet gelooft!’ Het zou slechts een wraakactie zijn, meer niet. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar ik slikte het. Uit angst voor de waarheid. Ik had gewoon moeten doorvragen en hem met zijn leugens moeten confronteren, maar dan zou mijn relatie voorbij zijn. Ik werkte op dat moment in de zorg en zelfs toen ik na een weekend slaapdiensten eens een onbekende fles shampoo in mijn badkamer aantrof, durfde ik niet door te vragen. En dat hij zomaar uit zichzelf het beddengoed had verschoond, was opmerkelijk maar ergens ook wel lief, toch? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik toen niet heb doorgepakt. Nee, ik bleef vasthouden aan het ideaalplaatje in mijn hoofd. Een huwelijk en kinderen, dat zou alles goedmaken.”

Spanningen

“Tijdens een vakantie in Italië vroeg Michiel me ten huwelijk. Heel romantisch ging het er niet aan toe, maar ik was zo gelukkig. Eenmaal thuis sloeg ik aan het regelen. Er moest natuurlijk een jurk komen. Mijn moeder was een aantal jaar daarvoor hertrouwd en we gingen naar de bruidsmodezaak waar zij haar jurk vandaan had. Ook mijn schoonmoeder ging mee. Het was een mooi moment om elkaar eens wat beter te leren kennen. Dat was er tot dan toe nauwelijks van gekomen. Ik genoot van die dag. We hebben gezellig geluncht en ik vond dé jurk: gebroken wit, met een A-lijn en steentjes op het lijfje. In de maanden erna regelden we een locatie, het eten, de ringen en de band. Alles was bijna rond, alleen ging het met onze relatie niet best. We hadden behoorlijk wat spanningen. Ruzie maakten we niet, dat wist ik uit alle macht te voorkomen We hadden wel veel gesprekken over onze toekomst en steeds kwam onze bruiloft weer ter sprake. Moesten we het wel doen? Ik heb een paar keer voorgesteld alles uit te stellen, maar daar wilde hij niets van weten. Naarmate de bruiloft dichterbij kwam, ging het alleen maar nog slechter. Ik zat niet lekker in mijn vel en Michiel al helemaal niet. Ik dacht dat hij misschien overwerkt was. Hij had het ook zo druk. Maar er speelde iets anders. Dat wilde ik niet onder ogen zien en hij had het lef niet het te zeggen. De bom barstte toen ik vertelde dat de relatie van mijn broertje en zijn vriendin voorbij was. Michiel zei niets en vertrok naar boven om te douchen. Daar hoorde ik hem ineens heel hard huilen. Dit is foute boel, dacht ik nog.”

Lees ook: Angela (52): ‘Ik betrapte mijn man met de buurvrouw’

Paniek en twijfel

“Ik haalde hem onder de douche vandaan, maar hij bleef huilen. Toen hij aangekleed op het bed ging zitten, kwam het hoge woord eruit: ‘Ik wil er een punt achter zetten.’ Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Waar wilde hij een punt achter zetten? Achter onze trouwplannen? Achter onze relatie? Toen het tot me doordrong dat het wat hem betreft over was tussen ons, gilde ik het uit. Ik kreeg bijna geen adem, zo paniekerig was ik. Het was allemaal zo heftig en onwerkelijk. Machiel gaf geen reden en ik vroeg er niet naar. Het was gewoon over tussen ons. Ik nam een paar dagen vrij van mijn werk om een beetje tot mezelf te komen en ging naar mijn zus. Michiel gaf ondertussen tegenstrijdige signalen af. Hij leek te twijfelen. Dat maakte me onrustig. Ik stelde me afhankelijk van hem op, alsof hij de enige was die deze keuze mocht en kon maken. Na een paar dagen ging er een knop bij me om: ik zag het licht. Dit was niet exclusief zijn keuze, dit was ook mijn keuze. Ik wilde niet verder met hem. Het was goed zo.”

Boos

“Na die paar dagen ging ik terug naar ons huis. Ik stelde hem voor dat ik hem zou uitkopen en in het huis zou blijven wonen. Ik was boos, maar uitte dat niet. Ik kon mijn energie wel beter gebruiken. Ik stortte me vooral op het cancelen van ons huwelijk. De cateraar, de locatie, de band: ik zegde alles af. De jurk waar ik zo blij mee was, hing al in de kast. Michiel vroeg nog of hij hem mocht zien, zodat hij een beeld had van wat hij nooit in real life zou zien. Dat heb ik geweigerd, want ik vond dat hij dat recht niet meer had. We hadden de uitnodigingen voor ons huwelijk nog niet verstuurd, maar de naaste familie al wel van de trouwdatum op de hoogte gebracht. Ik heb ze per mail laten weten dat het niet doorging. Die boodschap telefonisch brengen kon ik niet aan.”

Dolgelukkig

“In de periode na onze breuk was ik erg verdrietig. Ik schaamde me vooral. Ik had dit moeten zien aankomen. Mijn moeder twijfelde al vanaf het begin aan onze relatie, maar ik had Michiel steeds verdedigd. Ze had gelijk gehad en ik wist dat. Waarom had ik zo vastgehouden aan dat ideaalplaatje? Michiel heeft me nog een keer geappt, een paar maanden na onze breuk. Hij was in therapie en had spijt, appte hij. Hij zag nu pas in wat hij kwijt was. Dat was voor mij een keerpunt. Nu heb ik je, dacht ik. Ik heb hem genegeerd. Een verzoening? Ik moest er niet aan denken. De maanden na mijn afgeblazen huwelijk waren zwaar. Ik nam mezelf van alles kwalijk. Maar ik heb ervan geleerd. Dit overkomt me namelijk niet meer. Na de breuk met Michiel ben ik Frank tegengekomen, mijn huidige vriend. We hebben een dochtertje samen en zijn dolgelukkig. Als ik het gevoel zou krijgen dat er iets niet goed zit tussen ons, zeg ik dat meteen. Frank heeft mijn trouwjurk nooit gezien. Dat willen we allebei niet. Als wij ooit gaan trouwen, wil ik dat doen met een schone lei. Het moment dat ik besloot afstand van de jurk te doen, was heel moeilijk. Mijn oma gaf me het laatste zetje. Ik vertelde haar dat ik ’m wilde verkopen en ze riep meteen: ‘Doen!’ Toen ik de knoop had doorgehakt, was ik enorm opgelucht. Ik heb de jurk nu al een paar keer op Marktplaats gezet, maar heb nog steeds geen serieuze koper gevonden. Ik hoef er niet veel voor te hebben, als ik er maar iemand gelukkig mee kan maken

Lees ook: Nienke: ‘Mijn man verliet me voor mijn zus’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.