Placeholder

Geitenwollensokkentelefoon

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 4 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al bijna 18 jaar!

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 4 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al bijna 18 jaar!

‘Een digitaal fotolijstje?’
‘LG? Wat is dat ook alweer?’
Het duurt even, maar als het cadeaupapier er helemaal af is, zie ik dat Dirk een smartphone voor mij gekocht heeft. Zelf zou ik dat nooit gedaan hebben. Ik heb immers een mobiele telefoon, waarmee ik kan bellen en sms’en. Af en toe zet ik daar twintig euro beltegoed op en dan red ik mij uitstekend. Het is de vorige telefoon van Dirk, al jaren oud, maar nog prima functionerend.

Ik ben geen gadget type en ik wil niet meedoen aan een wegwerpmaatschappij. Vorige week heb ik na jaren eindelijk een nieuwe tas gekocht, omdat het handvat van het oude exemplaar afgebladderde stukjes skai leer in mijn hand achterliet.

Maar de oude telefoon bladdert niet. Er is helemaal niets mis mee. Toch merk ik al een tijdje dat ik op het gebied van mobiele telefoons minder standvastig word in mijn principe en mij enigszins laat meeslepen door de tijdgeest.

Op mijn werk begin ik mij bij mijn jongere collega’s voor mijn telefoon te schamen. Hij is wel erg ouderwets en muts-achtig. Een geitenwollensokkentelefoon! Ook knaagt het dat ik niet met mijn kinderen kan appen, zoals Dirk wel doet. Ik krijg slechts een sms’je van hen, als er werkelijk iets te melden valt, maar grappige en leuke berichtjes of foto’s gaan toch via WhatsApp en dat heb ik dus niet.

Het dilemma is al een tijdje voelbaar: ik wil niet helemaal achter blijven, maar mij ook niet laten verleiden door grillen van de tijd, waarin alles toch al zo snel gaat en hebzucht natuurlijke energiebronnen uitput.

Maar ja, nu is het een cadeau…

‘Kan ik mijn oude telefoonnummer houden?’
‘Het duurt wel zeven dagen voordat dat geregeld is,’ zegt Dirk.
Dat vind ik geen probleem. Met gemak laat ik de smartphone een week links liggen. Ik voel mij een beetje schuldig tegenover Dirk. Ben ik zo ongeïnteresseerd?

Inmiddels gebruik ik mijn nieuwe smartphone. Ik ben er blij mee, maar mijn onnozelheid komt ook weer naar boven. Gelukkig is Dirk daarvan op de hoogte, dus hoef ik mij voor hem niet te schamen. Wel vraag ik mij af of mijn vragen hem niet vermoeien.

‘Hoe komt het toetsenbord tevoorschijn?’
‘Kan ik de ringtone veranderen?’
‘Heb ik nu wifi-verbinding?’
Af en toe kijk ik voorzichtig naar Dirk of er bij hem een zucht te bespeuren valt, maar tot nu toe helpt hij mij met engelengeduld.