Placeholder

Drie jaar na de dood van haar man kreeg Willie zijn kind

Botkanker maakte drie jaar geleden een einde aan het leven van Royd, de grote liefde van Willie (23). Sinds tien maanden is Willie moeder van zijn kind. “Een stukje van grote Royd leeft verder in kleine Royd.”

Botkanker maakte drie jaar geleden een einde aan het leven van Royd, de grote liefde van Willie (23). Sinds tien maanden is Willie moeder van zijn kind. “Een stukje van grote Royd leeft verder in kleine Royd.”

Willie: “Als ik naar kleine Royd, zoals ik mijn zoontje vaak noem, kijk, zie ik zijn vader: dezelfde ogen, dezelfde innemende lach. Dat is af en toe best confronterend, maar ook ontzettend fijn. Een stukje van grote Royd leeft verder in kleine Royd. Begrijp me goed, ik zie hem beslist niet als zijn vervanger. Kleine Royd is ‘gewoon’ het kindje dat we het liefst samen hadden gekregen, maar waar we niet meer aan toegekomen zijn omdat Royd ziek werd en overleed.”

Grootse plannen

Willie en Royd ontmoeten elkaar in 2014 tijdens een avondje stappen in Scheveningen. De twee vallen als een blok voor elkaar en hebben grootse plannen. “We wilden gaan samenwonen zodra ik klaar zou zijn met mijn opleiding jeugdzorg. Ik zou van Harderwijk naar Den Haag verhuizen waar Royd woonde, en daarna wilden we dolgraag kinderen. Ik moest nog een jaartje studeren, dus tot die tijd reisden we bijna dagelijks naar elkaar toe.”

Het is ergens in oktober, een half jaar na hun eerste ontmoeting, als Royd zich niet lekker voelt. Hij is grieperig, benauwd en voelt een verdikking bij zijn ribben. Omdat de klachten niet overgaan en eigenlijk alleen maar verergeren, wordt er een longfoto gemaakt in het ziekenhuis. Daarop is te zien dat er waarschijnlijk een flinke longontsteking zit. Om dit zeker te weten, moet Royd door de scan. Het blijkt geen longontsteking maar een tumor, en er is meer onderzoek nodig om zeker te weten om wat voor tumor het gaat. Na een punctie en nog eens drie dagen wachten in onzekerheid volgt de definitieve diagnose: Royd heeft botkanker.

“We waren beiden in shock. Je verwacht niet zoiets heftigs te horen. Gelukkig stelden de artsen ons meteen gerust. Ze hadden er het volste vertrouwen in dat Royd dit zou overleven. Hij was immers jong, sterk en had een goede conditie. Wel stelden ze direct een zwaar behandelplan op. In totaal zou Royd negen maanden bezig zijn met chemokuren, daarna zou nog een operatie volgen. Maar hij zou het redden. Aan die woorden houd je je dan vast.”

We wilden samen oud worden, kinderen, de hele rataplan

Mokerslag

Eind december 2014 begint Royd aan de chemokuren. Maar halverwege januari 2015 is er weer die ontzettende pijn op zijn borst en gaat hij nogmaals in de scan. Slecht nieuws: de tumor blijkt niet te zijn geslonken. Hij is zelfs gegroeid. “Dat bericht kwam binnen als een mokerslag”, herinnert Willie zich. “Toch waren we beiden nog heel trijdvaardig. ‘Oké, de tumor is gegroeid, maar wat gaan we daar nu aan doen?’ vroeg Royd. Ik weet nog dat hij de arts hoopvol aankeek, maar dat die tegen hem zei: ‘Het spijt me, we kunnen niets meer voor je betekenen.’ ‘Maar… moeten we dan denken in jaren, maanden, weken?’ vroeg Royd de arts. ‘Dat laatste.’

Als zoiets tegen je gezegd wordt, zakt de grond onder je voeten vandaan. Het is zo onwerkelijk. Je toekomstbeeld wordt in één klap onderuitgehaald. En we stonden juist aan het begin van iets moois. We wilden samen oud worden, kinderen, de hele rataplan.

Het eerste wat Royd tegen me zei terwijl de arts de kamer uitliep, was: ‘Dan wil ik nu met je trouwen.’ ‘Dat gaan we regelen’, beloofde ik hem, terwijl de tranen van verdriet over mijn wangen stroomden.”

Lees ook: ‘Ik verloor mijn kind, maar niet mijn levenslust

De liefde vieren

In amper een week tijd wordt er een klein trouwfeest in elkaar gezet. Vrienden, familie en bekenden, iedereen denkt mee, helpt mee om er een onvergetelijke dag van te maken.

Op 3 februari 2015 trouwen Royd en Willie. “We wilden vooral onze liefde vieren en niet te veel stilstaan bij zijn ziekte. Het moest een trouwdag worden, geen rouwdag. Maar toch ontkom je er niet aan op bepaalde momenten stil te staan bij de situatie. Zoals bij de trouwgeloften, die we zelf hadden geschreven. Royd kwam niet verder dan: ‘Willie, ik zal nooit oud worden met jou.’ Daarna werden de emoties hem te veel. Ik verzekerde hem: ‘Ik blijf bij je tot en met de dood.’

Intens verdriet

Het was emotioneel, maar ook bijzonder, intiem en fijn. Wat me van die dag het meest is bijgebleven, is de avond op de hotelkamer. In onze trouwkleding hebben we daar van een driegangenmenu genoten. Heerlijk. Samen bekeken we alle kaarten en konden we echt nagenieten. Dat was zo bijzonder, die avond koester ik voor altijd.”

Royd overlijdt een maand na de bruiloft. Willie is intens verdrietig. “Ik vond het zo oneerlijk, ik was onredelijk boos op alles en iedereen. Waarom moest nu uitgerekend ons dit overkomen? We waren zo gek op elkaar. Pas toen Royd was overleden, realiseerde ik me dat nooit, ook echt nooit betekent. Je weet  het wel, maar voelt het pas als je zoiets als dit meemaakt.”

Een zwangerschap met ups en downs

Via ICSI raakt Willie al bij de eerste poging zwanger, anderhalf jaar na de dood van Royd. De zwangerschap verloopt met ups en downs. Er is blijdschap bij de eerste echo en op de gender reveal-party als blijkt dat het een jongetje is. Maar in week dertig zijn er ineens zorgen. Er wordt een skeletafwijking vastgesteld bij baby Royd, waarvan de artsen dan nog niet goed weten waardoor die wordt veroorzaakt. “Vooraf had ik me erop ingesteld dat ik dit in mijn eentje zou doen, zonder Royd. Ik miste hem bij de mooie momenten, maar ik heb gemerkt dat ik hem nog meer mis als dingen tegenzitten. Toen ik hoorde dat het niet goed ging met kleine Royd en ik rekening moest houden met de ergste scenario’s, had ik dat zo graag willen delen met grote Royd. Ook de vele ziekenhuisbezoeken en de bange uren voor de bevalling had ik graag samen doorgemaakt. Ik miste Royds opgewektheid, zijn positivisme en zijn arm om me heen.”

Heerlijk kind

“Kleine Royd is geboren via een keizersnede. Op het moment dat de artsen hem aan mij lieten zien, vroegen ze hoe hij heette. Ik zei heel trots: ‘Royd!’ Zijn naam hardop uitspreken, maakte dat hij er toch een beetje bij was. In het begin waren er nog wel zorgen om kleine Royd, maar gelukkig gaat het nu heel goed met hem.”

Dit verhaal lees je deze week ook in Vriendin.

Lees ook: ‘Ik verloor mijn kind, maar niet mijn levenslust