Daphne: ‘Ik maakte de droom van mijn overleden zus waar’
12 april 2017
Daphne (33) en haar zusje Sanne hadden grootse plannen. Maar toen werd Sanne in 2010 onverwacht uit het leven gerukt. In haar verdriet besefte Daphne: “Ik kon onze droom niet laten liggen. Het was tijd om aan te pakken.”
Daphne (33) en haar zusje Sanne hadden grootse plannen. Maar toen werd Sanne in 2010 onverwacht uit het leven gerukt. In haar verdriet besefte Daphne: “Ik kon onze droom niet laten liggen. Het was tijd om aan te pakken.”
'Samen op kantoor werken, dat zouden we doen als we groot waren'
Daphne: “Sanne was meer dan een zusje voor me. Ze was mijn beste vriendin. We deden ontzettend veel samen: sporten, uitgaan, winkelen. Natuurlijk hadden we wel een eigen leven met eigen vrienden, maar we waren gewoon heel close. Aan ruziemaken deden we niet. Iedereen zag ons als een twee-eenheid en dat waren we ook. We zagen zelfs onze toekomstige carrière al samen. Want waar andere zusjes waarschijnlijk vooral met poppen speelden, deden wij net alsof we op een kantoor werkten. Toen we nog klein waren, gebruikten we daar de strijkplank van onze moeder voor, compleet met denkbeeldige computer en al. Later hadden we onze eigen bureautjes waarachter we een fictief bedrijf runden. Samen op kantoor werken, dat zouden we ook doen als we ‘groot’ waren, besloten we.”
'Het besef dat ik vanaf nu ‘alleen’ was, was te groot om te bevatten'
Helemaal mis
“Maar zover is het nooit gekomen. Op 9 mei veranderde alles. Sanne was al een paar dagen grieperig. Ze woonde nog thuis en mijn moeder maakte zich zorgen. Ondanks dat de huisarts had gezegd dat het wel goed zou komen met een extra paracetamolletje, had ze er een slecht gevoel over. Plotseling gingen Sannes vingers tintelen. Mijn moeder belde direct de huisartsenpost. Er kwam een arts langs die het ook niet vertrouwde. Voor de zekerheid werd de ambulance gebeld: het kon een longembolie zijn en dat was gevaarlijk.
Ik was die dag met mijn vriend op een festival. Opeens kreeg ik een telefoontje van mijn moeder: ze vroeg ons een taxi te nemen en direct te komen, het maakte haar niet uit wat het kostte. Ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. We zijn meteen vertrokken en ik zie nog Sannes verbaasde gezicht voor me toen we het ziekenhuis binnenkwamen. ‘Huh, wat doen jullie hier?’ vroeg ze. Ze vond het maar overdreven gedoe allemaal. Het was een griepje, meer niet. Omdat haar bloedwaardes afweken, besloten artsen haar een klein roesje te geven om haar verder te onderzoeken. We gaven haar een knuffel en bleven achter in de kamer. Tien minuten later werd ik overvallen door een paniekerig gevoel. Ik rende naar buiten voor frisse lucht – ik voelde dat het niet goed ging met mijn zusje. Kort daarna belde mijn vader: ik moest snel naar boven komen, het ging mis. Sanne werd gereanimeerd, ze bleek een zeldzame virale infectie van de hartspier te hebben. Dat kan iedereen overkomen.
Die nacht overleed ze. Het was zo ontzettend onwerkelijk. De week ervoor stonden we nog tijdens Koninginnedag te feesten in de stad. We hadden nog zo veel plannen. En nu was ze dood. Het was alsof er een stuk van mezelf stierf, ik was misselijk van emotie. Het besef dat ik vanaf nu ‘alleen’ was, was te groot om te bevatten.”
Lees het hele verhaal van Daphne in Vriendin 15 en praat mee op het forum.
