Placeholder

Daphne Deckers: ‘Ik ben afgiftepunt voor wasgoed’

Voor Daphne Deckers (49) blijft het moederschap een grote bron van inspiratie. Zelfs nu haar kinderen hun vleugels uitslaan. Wat ze niet altijd makkelijk vindt, trouwens.

Voor Daphne Deckers (49) blijft het moederschap een grote bron van inspiratie. Zelfs nu haar kinderen hun vleugels uitslaan. Wat ze niet altijd makkelijk vindt, trouwens.

Met één oog op haar telefoon gericht, wachtend op de uitslag van de tenniswedstrijd die zoon Alec (17) speelt in Noorwegen, schuift Daphne Deckers aan voor het interview. Haar man Richard Krajicek zit op dat moment in een vliegtuig naar Los Angeles, de stad waar dochter Emma (19) woont en studeert. Kortom: in huize Deckers is het een en ander veranderd sinds alle vier de gezinsleden daar elke avond aan de eettafel zaten. En juist daarover gaat het essay Sterrenstof, dat Daphne schreef voor de Maand van de Spiritualiteit, die op 12 januari begint, over de drie verschillende fases van het moederschap. 

Waarom werd jij gevraagd om dit jaar het essay te schrijven?
“Omdat het thema dit jaar ‘Opnieuw beginnen’ is. De organisatie had mijn columns gelezen, waarin ik regelmatig schreef over de omwenteling in mijn gezin nu een kind het huis uit is en het andere praktisch ook. Het leek me moeilijk om vijftienduizend woorden te schrijven over alleen het lege nest, daarom stelde ik voor er twee andere fases bij te pakken – passend bij dat ‘opnieuw beginnen’. Gelukkig vond de organisatie dat ook een goed idee.” 

Over welke fases heb je het dan?
“De eerste fase is die van zwangerschap, geboorte en als je kind nog heel klein is. Dat is natuurlijk létterlijk een nieuw begin. Van een nieuw leven, maar jouw leven wordt ook compleet anders. Opeens staat alles in het teken van je kind. Je bent iemands moeder en dat blijf je, wat er ook gebeurt en hoe oud jij of hij of zij ook wordt. De tweede fase is de puberteit van je kind. Dat is ook een nieuw begin, want álles verandert.” 

Wat heb jij zelf met spiritualiteit?
“Van oorsprong betekent dat iets godsdienstigs en ik ben niet gelovig. Ik ben ook niet gelovig opgevoed. Mijn ouders kwamen allebei uit een katholiek Zuid-Limburgs gezin, maar zijn al snel van hun geloof gevallen. Mijn vader studeerde biologie en promoveerde in wiskunde en natuurwetenschappen. Hij was graag in de natuur en vond: buiten word je rustig en gelukkig. Als puber lag ik met hem overhoop, want hij trok me tegen mijn wil ’s ochtends uit bed en naar buiten. We verhuisden ook nog eens naar het kleinste dorp van Nederland, dus moest ik door de polder naar school fietsen, altijd met wind tegen. Maar nu ik bijna vijftig ben, begrijp ik zó goed wat hij bedoelt. De natuur heeft iets spiritueels.”

Hoe leeg is jouw nest inmiddels?
“Emma woont en studeert in Los Angeles, elf uur vliegen hiervandaan. Alec woont weliswaar nog thuis, maar voor zijn tenniswedstrijden is hij soms wekenlang onderweg. En als hij thuis is, doet hij graag zijn eigen ding. Dan heb ik gezellig gekookt, en zegt hij: ‘Mam, ik heb al een dubbele portie pasta besteld via Thuisbezorgd.nl’, haha! Ik ben veel meer een afgiftepunt voor wasgoed geworden en dat vind ik nog leuk ook! Toen iedereen nog thuis woonde, had ik bergen was. Daar baalde ik van, vooral van die gravelvlekken. Nu denk ik: ik kan nog íéts doen. Iemand heeft me nodig. In een van mijn opvoedboeken heb ik ooit geschreven dat opvoeden niets anders is dan jezelf overbodig maken. Ja ja, heel spiritueel. Maar inmiddels ben ik dat, en ik vind het helemaal niks.”

Lees het hele interview in Vriendin 2