Christie: ‘Het is mijn schuld dat mijn kind te dik is’

Christie (45) en haar man Dirk (44) houden van veel en ongezond eten. Hun dochter Carlijn (11) is daar niet anders in, maar ze wordt ook gepest. “Haar klasgenoten noemen haar een vet varken…”

Bourgondiërs

Christie: “Wij zijn thuis echte Brabantse Bourgondiërs. In onze familie komen geen vegetariërs voor. We zijn allemaal dol op vlees en houden vooral van veel eten. Een weekend is niets zonder taart op tafel. Gaan we uit eten naar een all you can eat restaurant, dan halen we met gemak ronde vijf. En mogen we van een buffet pakken, dan blijven we borden halen. Mijn man en ik zijn echte gezelligheidseters en dat is ons ook aan te zien. Ik heb al jaren niet meer op een weegschaal gestaan, maar ik schat dat ik rond de honderd kilo weeg en ook mijn man heeft flink wat overgewicht. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat dit figuur bij mij past. Wil ik echt superslank zijn – iets wat ik nooit ben geweest – dan moet ik leven op blaadjes sla en dat heb ik er niet voor over.

Maar het erge is dat onze dochter Carlijn (11) dezelfde kant op gaat. Vorig jaar werd ik bestraffend toegesproken door de schoolarts; hij vond haar met 63 kilo te dik voor haar lengte van 1 meter 50. Iets wat ik diep van binnen wel wist. Ik hoor het al jaren. Ook op het consultatiebureau werd ik gewaarschuwd dat mijn dochter te zwaar was. Carlijn heeft altijd op de +2 lijn gezeten. Ik heb me daar destijds nooit zorgen over gemaakt. Het is maar een gemiddelde. Je houdt altijd dunne en wat dikkere kinderen en zij heeft gewoon een zwaardere bouw.

Inmiddels heb ik die mening wel bijgesteld. Zeker sinds Carlijn steeds vaker wordt gepest vanwege haar overgewicht. De eerste jaren op de basisschool viel het wel mee, maar sinds twee jaar heeft ze een paar jongens in de klas die haar regelmatig uitmaken voor ‘vet varken’. Hoe boos de juf ook wordt, die pestkoppen blijven haar uitschelden. Carlijn komt bijna dagelijks in tranen thuis. Ik moet me dan inhouden niet met haar mee te huilen, zo zielig vind ik het.”

Rijkelijk aangeklede koffietafel

“Het erge is: het is mijn schuld dat ze zo dik is. Ze is niet alleen net zo’n goede eter als wij, ik kan haar ook niets weigeren. Carlijn is niet bewust ons enige kind. We hebben er tien jaar over gedaan om haar te krijgen en daarna heb ik nog drie miskramen gehad. Inmiddels hebben we ons neergelegd bij het feit dat we nooit meer kinderen zullen krijgen, maar daardoor koesteren we ons prinsesje nog eens extra. Dus als wij ‘s avonds gezellig met een wijntje en toastjes op de bank zitten, kan ik moeilijk zeggen dat zij komkommer of wortels moet knagen. Carlijn eet ook graag Franse kaas, chips en olijven, dus meestal eet ze met ons mee.

Vorig jaar verwees de schoolarts ons door naar een diëtiste. Het ging in eerste instantie niet eens om afvallen, maar hij wilde dat Carlijn wat handvatten kreeg om beter met voeding om te gaan. Tot mijn schaamte zijn we daar maar één keer geweest. Het dieet dat Carlijn kreeg, was zó strikt, dat was gewoon niet vol te houden. Carlijn houdt niet van bruinbrood of volkorenrijst en gaat spugen van sperziebonen en broccoli, dus weigerde ze dat in haar mond te stoppen. Hoe ik ook aandrong en zei dat het voor haar eigen bestwil was.

Te slap

Ik geef eerlijk toe: ik ben gewoon te slap om op mijn punten te staan en hier ruzie over te maken. Wel zijn we toen gaan minderen met frisdrank en andere zoetigheid. Carlijn krijgt nog slechts één snoepje per dag en drinkt alleen in het weekend nog Fanta. Maar onze levensstijl is verder niet veranderd, dat besef ik goed. We zijn alle drie niet gek op groenten, anders dan die verwerkt in een stamppot met rookworst. We eten liever een karbonade dan magere kipfilet en over de aardappelen moet jus of een pepersausje. Eigenlijk vinden we eten dat niet goed voor je is het lekkerst. Zoals shoarma, pizza en friet. En zoals ik al eerder zei: we zijn echte Brabanders. Feestjes bij ons draaien om gezelligheid en daar hoort voedsel bij: een rijkelijk aangeklede koffietafel, taart en borrelhapjes. Als Carlijn bij mijn ouders komt, haalt mijn moeder altijd Carlijns favoriete worstenbroodjes bij de bakker. Ik vind het zielig als ik ons meisje dat opeens allemaal moet ontzeggen.”

Hekel aan gym

“Natuurlijk is gepest worden erger dan op een wortel knagen. Maar bepaalt een ander of zij op dieet moet of niet? Moet ik mijn kind uithongeren omdat een ander kind haar niet goed genoeg vindt? Dat dacht ik niet! Soms kan ik de kinderen uit haar klas wel aanvliegen, omdat ze zulke lelijke dingen zeggen. Ik moet me inhouden om niet naar een van die pestkoppen te stappen en te zeggen dat het rotzakken zijn. Ik ben ook al een paar keer naar Carlijns lerares gestapt. Zij heeft het aangekaart bij de klas en sindsdien gebeurt het daar al een stuk minder.

Maar pesten zit soms ook in subtiele dingen. Zoals Carlijn niet meevragen buiten te spelen in de pauze en uit te sluiten bij verjaardagspartijtjes. Of haar altijd als laatste kiezen bij gym. Carlijn heeft een bloedhekel aan gym en krijgt iedere week weer buikpijn als het zover is. Als ze echt bang is, schrijf ik een briefje dat ze last heeft van groeipijn of ik verzin een enkelblessure. Alles beter dan dat ze in haar eentje langs de kant zit en weer verdrietig wordt.

Onzeker

Soms snap ik het ook wel. Als Carlijn rent, ziet dat er koddig uit. Ze is niet zo snel. Dus dan krijg je dat kinderen bij een spel als honk- of trefbal liever iemand anders in hun team kiezen. Dat weet ik nog uit mijn eigen jeugd. Ik was ook altijd de laatste overgeblevene bij gym. Ik was mollig en werd daar ook wel mee geplaagd, maar nooit in die mate als Carlijn. En pas later, op de middelbare school. In mijn tijd lag de focus nog niet zo op slank zijn, zoals nu met Instagram. Alles lijkt om uiterlijk vertoon te draaien en meiden van tien gedragen zich als heuse fitgirls. Carlijns vriendinnen Hannah en Floor zijn slanke dennen die bijna dagelijks selfies posten in hippe kleding. Ze zijn enorm druk met hun uiterlijk. Carlijn zou dat best ook willen, maar voelt zich vreselijk onzeker over haar lichaam en durft dat niet. Meestal mag zij de foto’s van haar vriendinnen maken. Ogenschijnlijk doet ze alsof ze dat niet erg vindt, maar ’s avonds ligt ze vaak in haar bed te huilen. ‘Waarom ben ik ook niet dun, zoals zij?’ snikt ze dan.”

Lees ook: Annelies en haar zoon liggen niet lekker in de groep: ‘We worden gemeden op het schoolplein’

Emo-eter

“Als moeder vreet het aan me dat mijn kind ongelukkig is. Haar pijn snijdt door mijn hart. Wat dat betreft is haar verdriet ook niet goed voor mijn lijn, want ik ga daardoor zelf weer snaaien. De laatste jaren ben ik steeds dikker geworden. Want naast onze voorliefde voor ongezond eten, ben ik ook een echte emo-eter. Problemen los ik het liefst op met een zak kerstkransjes of gevulde koeken. Als Carlijn depressief uit school komt, fleur ik haar op door samen een zak Vlaamse friet te gaan halen of een zakje warme noten op de markt. Heel slecht natuurlijk, want daarmee geef ik niet bepaald het goede voorbeeld. Maar het troost wel.

Af en toe proberen we samen te lijnen. Sonjabakkeren, punten tellen, shakes. Carlijn is dan net zo gemotiveerd en eet keurig haar fruit en wil zelfs magere kipfilet op brood. We houden het alleen nooit vol. We beginnen keurig op maandagochtend, maar halverwege de week is er altijd wel iets waardoor we moeten afhaken. Een verjaardag of Sinterklaas, een keer geen tijd om te koken; en dan stellen we het weer even uit.

Tegelijkertijd ben ik doodsbang dat ik te veel hamer op haar overgewicht en haar een eetstoornis aanpraat. Het laatste wat ik wil, is dat ze denkt dat ze niet goed genoeg is en zich moet uithongeren. Ik vind die scheidslijn bij kinderen dun. Aan de ene kant wil ik dolgraag dat ze een gezond gewicht heeft en lekker in haar vel zit, maar ik ben ook als de dood dat ze doorslaat. Ik heb laatst een verhaal gelezen over een meisje dat met extreem ondergewicht was opgenomen in een kliniek. Bij haar was het uithongeren al op haar achtste ontstaan, omdat haar moeder altijd zeurde over haar dikke buik. Uiteindelijk was ze gaan afvallen en was het uitgemond in een levensbedreigende vorm van anorexia. Nou, dan liever maar een iets dikker kind.”

Stappen tellen

“Toch kan ik hier echt wakker van liggen, net als mijn man en mijn ouders. We zijn allemaal stapel op haar en dat wil je niet dat ze zo veel verdriet heeft. Soms denk ik: we moeten gewoon met z’n allen meer gaan bewegen, maar Carlijn háát sporten. Niet alleen gym is superstom, ook alle bal- en teamsporten. Ooit heeft ze een blauwe maandag op ballet gezeten en op streetdance, maar het bleek niets voor haar. Schaatsen kan ze niet, zwemmen was een verplicht nummer. Na haar B-diploma hebben we nooit meer een voet gezet in het zwembad. Buiten spelen doet ze alleen in de zomer en we wonen te ver van school om te fietsen, ik breng haar elke dag met de auto. 

Om haar te motiveren toch meer te bewegen heb ik een paar weken terug een stappenteller voor haar en mij gekocht, die we allebei om de pols dragen. Ik heb er een spelletje van gemaakt. We doen elke dag een wedstrijd wie de meeste meters heeft gemaakt. Gewoon door in huis of op school te lopen, een keer extra de trap, naar de brievenbus of de supermarkt te lopen in plaats van met de auto of gewoon een blokje om.

We proberen elke dag minstens 5000 stappen te zetten. Elke keer als ze dat aantal heeft gehaald krijgt Carlijn een sticker en bij tien stickers mag ze een cadeautje uitzoeken. Iets kleins, een LOL-poppetje of zo. We zijn nu veertien dagen bezig en ik merk nu al dat het een succes is. Niet dat we het terugzien op de weegschaal, maar onze broeken gaan wel iets ruimer zitten. En als ze buiten heeft gelopen, heeft ze van die lekkere gezonde rode wangen. Met een beetje geluk krijgt ze de smaak te pakken en krijgt ze meer zin om te bewegen. Als ze afvalt, is dat extra meegenomen, maar het zou al enorm fijn zijn als haar zelfbeeld positiever wordt.”

Lees ook: Thekla: ‘Mijn kinderen zijn beter af bij hun vader’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.