Placeholder

Berna kreeg een drieling: ‘Driedubbel geluk’

Jarenlang durfde Berna (34) niet te hopen op een kind. Tot haar grote verbazing heeft ze er nu vier, waaronder een drieling!

Jarenlang durfde Berna (34) niet te hopen op een kind. Tot haar grote verbazing heeft ze er nu vier, waaronder een drieling!

Is dat niet druk: drie tegelijk voeden, drie tegelijk (niet) slapen, met drie tegelijk spelen? Berna: “Ik denk alleen maar: je moest eens weten hoe blij ik met ze ben.”

Berna: “Onze drieling heeft zo veel pleziersamen dat ze elkaar de hele nacht wakker houden als ze een kamer delen. Tot een half jaar geleden was dat zo. Noud, Daan en Fleur (nu anderhalf jaar oud) bléven maar zingen en dansen in hun bedjes. Van slapen kwam niets. De verbouwing van de zolder was dus echt nodig. Nu ze alle drie een eigen kamertje hebben, komt het hele gezin meer tot rust. Vooral toen ze net geboren waren, kwam ik  handen tekort: alle drie tegelijk een flesje geven en ondertussen kolven, het was heel intensief. Druk is het dus soms zeker, maar het is vooral heel erg mooi om drielingmoeder te zijn. Als ik ze achter elkaar aan zie rennen door de keuken en de woonkamer terwijl ze het uitgieren van de lach, geniet ik intens.

Zo hard geknokt
Iedere dag ben ik me ervan bewust dat mijn man Andor (32) en ik waanzinnig veel geluk hebben gehad. Jarenlang onderging ik vruchtbaarheidsbehandelingen en jarenlang verkeerden we in onzekerheid  of we kinderen konden krijgen. Dat we er nu vier hebben, zie ik als een groot geschenk. Misschien dat het door al die onzekere jaren komt dat het me zo raakt als mensen out of the blue zeggen dat ze niet in mijn schoenen zouden willen staan. Ik verbaas me erover hoe makkelijk mensen hun mening geven. Als ik buiten met de drielingkinderwagen loop, trek ik best veel bekijks. Mensen stoppen vaak spontaan om een praatje te maken. Hartstikke leuk natuurlijk, mits het positief blijft. Mensen zeggen makkelijk dingen als: ‘Ik moet er niet aan denken: drie kinderen in de luiers.’ Ik denk dan: je moest eens weten hoe hard mijn man en ik voor ze hebben geknokt en hoe ongelooflijk dankbaar we zijn dat dit ons gegeven is. Dat zeg ik niet hardop. Ik heb helemaal geen zin om ze te overtuigen dat het wél hartstikke leuk is. Gelukkig krijg ik ook lieve reacties. Laatst zei een oudere dame toen ze ons zag lopen: ‘Kijk, een wagentje vol geluk.’ Haar opmerking vat mijn gevoel perfect samen: het is driedubbel geluk.

Afscheid van een wens
Voor mij bestaat er niets mooiers dan het moederschap. Als ik als klein meisje fantaseerde over mijn volwassen leven, zag ik mezelf altijd met vier kinderen aan een grote keukentafel zitten. Waarom weet ik niet, maar vier kinderen hebben symboliseerde voor mij het ultieme geluk. Negen jaar geleden spatte mijn toekomstdroom als een zeepbel uit elkaar toen artsen mij en Andor vertelden dat zwanger worden lastig zou worden.

‘Als ik hem in mijn armen hield, voelde ik me compleet’

Dus toen ik begon aan de vruchtbaarheidsbehandelingen in het ziekenhuis, nam ik afscheid van mijn wens om een groot gezin te hebben. Dat leek me onhaalbaar. Maar de wens om moeder te worden gaf ik niet op, voor geen prijs. Ik piekerde er niet over het traject te stoppen. Gelukkig stond Andor er hetzelfde in. Na vier lange jaren van hopen, wachten en teleurstellingen incasseren, kregen we eindelijk goed nieuws: ik was zwanger! Dolgelukkig waren we. En toen onze zoon Stan er eenmaal was, vond ik het moederschap nog mooier en leuker dan ik het me had voorgesteld. Als ik hem in mijn armen hield, voelde ik me compleet.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 51.