Annet woog 130 kilo: ‘Nu ik 55 kilo ben afgevallen, durf ik mijn hart te volgen’
7 juni 2017
Op haar zwaarst woog Annet (33) 130 kilo. Leuke dingen deed ze niet meer. Nu ze meer dan vijftig kilo is afgevallen, kan ze zijn wie ze is. “De eerste keer dat ik op de dansvloer stond te swingen, voelde als een overwinning.”
Op haar zwaarst woog Annet (33) 130 kilo. Leuke dingen deed ze niet meer. Nu ze meer dan vijftig kilo is afgevallen, kan ze zijn wie ze is. “De eerste keer dat ik op de dansvloer stond te swingen, voelde als
een overwinning.”
De muur van haar nieuwe huis is knalgroen geschilderd, de scooter die ze als tiener zo graag wilde hebben heeft ze alsnog aangeschaft, en die vrolijke zomerjurkjes waarvan ze alleen maar kon dromen hangen nu in haar kast. O ja, haar baan – die niet meer goed voelde – zegde ze gisteren per direct op. Wat Annet in de toekomst gaat doen weet ze nog niet, maar ze vertrouwt erop dat het goedkomt. Zoals dat elke keer gaat wanneer ze haar hart volgt. Het is een zonnige lentedag, en Annet vertelt over haar afvalproces en hoe ze hierdoor veranderde. “Het leven is té mooi en té kort om te blijven hangen in situaties of patronen waarvan je niet blij wordt. Jarenlang wierp mijn overgewicht een schaduw over wie ik werkelijk ben. Het zorgde er zelfs voor dat ik veranderde uit zelfbescherming. Dat mechanisme werd goed duidelijk in mijn puberteit. Toen ik tien was, werd ik veel gepest met mijn gewicht. Ik viel op doordat ik forser was dan andere kinderen. Na schooltijd werd ik opgewacht door een groepje dat me uitschold en me duidelijk maakte dat ik niets waard was. Gelukkig geloofde ik ze niet.
'Mijn kwetsbare kant verborg ik achter een zelfverzekerd masker'
Ik wist dat ik er mocht zijn, maar hun opmerkingen hadden wel impact. Toen ik naar de middelbare school ging, nam ik me voor dat mensen me nooit meer zó mochten raken. Mijn kwetsbare kant verborg ik achter een zelfverzekerd masker. Ik kwam over als een meisje dat nergens bang voor was. Ik heb zelfs anderen gepest om dat imago in stand te houden. Wat voelde ik me daar rot bij. Lekker eten gaf me ontspanning als ik me verdrietig, moe of gestresst voelde, ik was een echte emotie-eter. ’s Avonds deed ik me tegoed aan snoep en snacks.”
Langs de kant
Annet werd steeds zwaarder. Toen ze twintig was, woog ze bijna honderd kilo. Onbewust zorgden de extra kilo’s ervoor dat ze nooit echt zichzelf kon zijn. “Ik hou ontzettend van dansen, maar als ik met mijn vrienden uitging, stond ik langs de kant. Ik durfde mezelf niet te laten zien. Dit ging zelfs zover dat ik in een restaurant niet op wilde staan als ik naar het toilet moest. En als ik een terrasje wilde pakken, keek ik eerst naar de stoelen. Zou ik er wel in passen? Zouden ze me wel houden? Eigenlijk was ik op de een of andere manier altijd met mijn gewicht bezig, nooit volledig met de dingen die ik leuk vond om te doen. Nu zie ik dat heel duidelijk, maar destijds niet. Ik dacht dat ik gelukkig was. Ik had een lieve vriend, een geweldige familie, leuke vrienden en een mooie baan in de kinderopvang.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 23. Meepraten over dit verhaal? Praat mee op ons forum.
