Anahita’s zoontje werd ontvoerd door haar ex
3 mei 2017
Anahita (36) weet wat het betekent om tussen hoop en vrees te leven. Haar zoon Elyas (10) werd in 2012 ontvoerd door zijn vader. Ze vertrok naar Turkije om Elyas terug te halen. “Vanuit een geblindeerde auto zag ik hem lopen, hij was zo dichtbij…”
Anahita (36) weet wat het betekent om tussen hoop en vrees te leven. Haar zoon Elyas (10) werd in 2012 ontvoerd door zijn vader. Ze vertrok naar Turkije om Elyas terug te halen. “Vanuit een geblindeerde auto zag ik hem lopen, hij was zo dichtbij…”
'Het leven ging door, maar ik miste mijn zoon'
Vijf jaar geleden deed het pijn als Anahita kinderen op een schoolplein zag spelen en hoorde lachen, of als ze een moeder met een kind aan de hand zag lopen. Het versterkte haar gemis, want haar eigen zoon Elyas kwam al heel lang niet meer thuis van school, kon haar hand al heel lang niet meer vasthouden. “Een marteling was het. Voor iedereen ging het leven gewoon door, maar ik miste mijn zoon. Dag in dag uit”, vertelt Anahita. Elyas werd in 2012 door zijn vader ontvoerd en meegenomen naar Turkije. Op een dag, na een speelafspraak, bracht hij hem niet meer thuis. “Daar gingen maanden van dreiging aan vooraf. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, spraken we af dat hij zijn zoon kon blijven zien. Ik wilde Elyas het contact met zijn vader niet ontzeggen. De afspraak was dat mijn ex hem eens in de twee weken mocht ophalen om hem daarna weer thuis te brengen. Maar mijn ex-man kon er niet goed mee omgaan dat ik bij hem weg was en dreigde steeds vaker dat hij Elyas niet meer terug zou brengen.”
'Ik kon het me niet voorstellen. Waarom zou je je kind zoiets aandoen?'
Stiller en killer
“Die dreigementen maakten me bang. Tegelijkertijd kon ik me niet voorstellen dat hij dat echt zou doen. Zo ver zou hij toch niet gaan? Waarom zou je je kind zoiets aandoen? Maar het ging van kwaad tot erger. De schooldirectrice, die wist van de situatie, belde mij op een dag dat Elyas’ vader bij school stond te posten en dat ze de veiligheid van mijn kind niet meer kon garanderen. Ik was al eerder naar de politie gegaan, maar ging meteen weer. Maar hoe dreigend het ook was, de politie kon niets doen, zolang mijn ex Elyas niet daadwerkelijk meenam. Ik werd alleen maar banger, vooral toen hij steeds stiller en killer werd. Foute boel, dacht ik. En dat voorgevoel klopte. Op een zaterdag in 2012 stond niet Elyas, maar híj op de stoep. Ik moest onder dwang mee naar Turkije, anders zou ik mijn kind nooit meer te zien krijgen. Elyas was al vooruit gereisd. Met wie weet ik tot op de dag van vandaag niet.” Anahita ging met hem mee en verbleef de hele zomervakantie in de omgeving van de stad Bursa. Elyas, die op een vakantieadres van familie van haar ex verbleef, kreeg ze al die tijd niet te zien. “Ik logeerde in een door mijn ex gehuurd appartement. Hij verbood mij om contact te hebben met mijn familie in Nederland, want in zijn ogen waren zij slecht. Ik kreeg een nieuwe mobiele telefoon, zodat ze me niet meer konden bereiken. De bedoeling was dat ik afscheid nam van mijn oude leven en met hem een nieuw leven zou opbouwen.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 18.
