Ambers vader is al zeven jaar vermist: ‘Waarom zou ik opgeven?’

9 april 2019

Zeven jaar geleden vertrok Ambers (25) vader Hugo Charles voor een werkafspraak, maar hij kwam nooit meer thuis. Tot op de dag van vandaag weet niemand wat er met hem is gebeurd. “De gedachte dat hij misschien nog leeft, houdt me op de been.”

Zeven jaar geleden vertrok Ambers (25) vader Hugo Charles voor een werkafspraak, maar hij kwam nooit meer thuis. Tot op de dag van vandaag weet niemand wat er met hem is gebeurd. “De gedachte dat hij misschien nog leeft, houdt me op de been.”

Amber: “Ik ben altijd een vaderskindje geweest. Na de scheiding van mijn ouders ging ik bij hem wonen, ik was toen twaalf. Met mijn moeder heb ik ook een goede band, maar die met mijn vader Hugo is speciaal. We deelden veel interesses, zoals onze liefde voor auto’s. Mijn vader had een goedlopend autobedrijf en deed al twintig jaar mee aan autoraces. Hij kende veel mensen en was een allemansvriend: iedereen was gek op hem. In de supermarkt kon hij zomaar een praatje maken met een onbekende. En mijn vriendinnen kwamen vroeger graag bij ons thuis, omdat het er altijd zo gezellig was. Toen hij op 29 maart 2012 spoorloos verdween, was de schok voor iedereen groot.”

Normale werkafspraak

Vlak voor de verdwijning van haar vader was Amber met heel andere dingen bezig. Haar oma, de moeder van haar vader, overleed een paar dagen eerder. Hugo was druk met het regelen van de crematie. “Hij was verdrietig, maar buiten dat gedroeg hij zich normaal. Ik merkte niets vreemds aan hem. Nadat hij met zijn zus naar het crematorium was geweest, kwam hij thuis met de mededeling dat hij die avond nog een afspraak had. Dat was niet vreemd: hij moest vaker het land door om een auto op te halen. Rond acht uur vertrok hij naar Waardenburg. Hij zou rond middernacht weer thuis zijn. Omdat het zo normaal was, vroeg ik niet met wie hij een afspraak had. Daar heb ik nu spijt van, want ik weet zeker dat zijn verdwijning daar iets mee te maken heeft. Nadat hij vertrok, heb ik mijn vader niet meer gesproken. Mijn zus en mijn stiefmoeder, met wie hij al een paar jaar samen was, hebben later die avond nog met hem gebeld. Het waren normale gesprekken. Daarna hebben we niets meer van hem gehoord.”

Spontane plannen

Toen Amber de volgende ochtend wakker werd, zag ze dat haar vader niet was thuis­gekomen. “Ik vond het vreemd dat hij niet op mijn berichten en telefoontjes reageerde, want normaal belden we elke dag. Toch gingen er geen alarmbellen rinkelen; hij had wel vaker spontane plannen. Als een vriend uit Amsterdam belde met de vraag of hij wat kwam drinken, sprong hij meteen in de auto. Meestal bleef hij daar dan ook slapen. Ik maakte me dus nog geen zorgen.”

Lees ook: de moeder van Bernadette en Jacqueline verdween spoorloos

Achterom kijken

Alsof er niets aan de hand was, haalde Amber die dag haar schoolrapport op. Tegen een lerares zei ze nog gekscherend: ‘Ik ga maar eens kijken waar papa is, want die is spoorloos.’ Dat hij écht spoorloos was, kwam niet in haar op. “Ik had achteraf gezien eerder aan de bel moeten trekken, maar ik was pas achttien jaar: jong en naïef. Bovendien was ik op dat moment vooral bezig met het verlies van mijn oma. Omdat mijn vader wel vaker een paar dagen wegging en mijn zus en stiefmoeder hem nog telefonisch hadden gesproken, dachten we niet meteen aan de mogelijkheid dat hij vermist was. We maakten ons pas echt zorgen toen mijn vader twee dagen later niet kwam opdagen bij mijn oma’s ­crematie. Die zou hij nooit ­bewust missen. Tijdens de dienst keek ik steeds achterom om te zien of hij binnen kwam lopen, maar dat ­gebeurde niet. Ik voelde me verdrietig en gekwetst.”

Als vermist opgeven

Een dag na de crematie werd Hugo door zijn familie officieel als vermist opgegeven. Op het politiebureau kreeg Amber de laatste beelden van haar vader te zien. Ze waren gemaakt bij een tankstation langs de A2 op de avond van zijn verdwijning. “Ik zag hoe mijn vader tankte en daarna binnen afrekende. Hij keek een beetje gespannen, maar niet bang. Daarna hebben we hem nooit meer levend gezien.”

Auto gevonden

Op 2 april – Hugo was toen drie dagen vermist – werd zijn auto teruggevonden op een parkeerplaats langs de A12, op zo’n 35 kilometer van Waardenburg. In de auto lagen zijn horloge en telefoon, maar van Hugo ontbrak elk spoor. “Dat vond ik raar. Hij zou zijn horloge nooit zomaar achterlaten. Toch was ik blij dat zijn auto was gevonden, want dat betekende misschien wel dat mijn vader nog in de buurt was. De politie had namelijk geen idee waar ze moest beginnen met zoeken. Helaas liep dit spoor al snel dood.”

Schietpartij in loods

Een tipgever stuurt de politie vervolgens naar een loods in Susteren. Een dag voor Hugo’s verdwijning waren daar schoten gehoord. De politie trof in de ruimte een vreemde situatie aan: een Porsche met daarin twee kogelgaten en verderop lag een etiket met daarop ‘Charles Automobielen’, de naam van Hugo’s bedrijf. “Dat zijn naam op het etiket stond, vond ik niet verdacht. Zijn bedrijf was daar namelijk vlakbij. Het verbaasde me dan ook niets dat de politie deze schietpartij niet in verband kon brengen met zijn vermissing.”

Lees ook: moeder Nicky Verstappen: ‘We willen zo graag weten wat er is gebeurd’

Verschillende emoties

In de weken die volgen, gaan Ambers emoties alle kanten op. “Ik besefte niet dat mijn vader zomaar spoorloos was. Soms was ik dagenlang verdrietig en kon ik alleen maar huilen. Op andere dagen voelde het alsof er een knop omging en leefde ik in een roes. Dan waren mijn emoties zo vlak, dat ik wel een robot leek. Het was een soort overlevingsstand. Gelukkig nam mijn drie jaar oudere zus het contact met de politie en de familierecherche op zich. Zij werd op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen. Achteraf had ik meer initiatief willen tonen. Dan had ik de auto gepakt en was ik zelf naar hem gaan zoeken. Maar op dat moment overkwam het me gewoon. Ik kon niets.”

Amber met haar vader Hugo

Dit verhaal komt uit Vriendin 15.

Tekst: Maike Abma