Alinda verloor haar zoon Arjan (21) bij een brand op zijn werk
23 augustus 2017
De zoon van Alinda (47) kwam drieënhalf jaar geleden om tijdens zijn werk: de windmolen die hij repareerde, vloog in brand. Het onderzoek naar het ongeluk is afgerond, maar de uitslag is er nog steeds niet. “Arjan krijg ik er niet mee terug, maar ik wil weten wat er is gebeurd.”
De zoon van Alinda (47) kwam drieënhalf jaar geleden om tijdens zijn werk: de windmolen die hij repareerde, vloog in brand. Het onderzoek naar het ongeluk is afgerond, maar de uitslag is er nog steeds niet. “Arjan krijg ik er niet mee terug, maar ik wil weten wat er is gebeurd.”
Op de trap lag nog een stapel schone was voor haar zoon Arjan. Toen Alinda die uiteindelijk opraapte en in de kast legde, kwam weer het afschuwelijke besef dat Arjan de kleding nooit meer zou meenemen. Hoe vaak was hij niet thuisgekomen met een berg vuile was? Kleding, vies van de olie door zijn werk, die Alinda maar weer in de wasmachine gooide. ‘Zeg, kan je bedrijf die kleren niet wassen?’ ‘Nee mam, dat moet jij doen!’ zei hij dan met een lach. “Nu denk ik vaak: kwam hij maar met tien overvolle wasmanden naar huis. Ik deed het zo met alle liefde, als hij maar terugkwam”, zegt Alinda.
Arjan kwam op 29 oktober 2013 om het leven bij een brand in een windturbine op Ooltgensplaat in Zeeland. Hij werkte als monteur en was die dag met zijn goede vriend en collega Daan bezig met onderhoud in de windmolen. Een baan waarin hij het erg naar zijn zin had. Hij reed met een bedrijfsbus langs windmolens om reparaties te verrichten. “Arjan had eerder in de bouw gewerkt, maar had dit snel onder de knie. Geen wonder, want hij was heel handig, net als zijn vader Bert. Wat hij zag, kon hij zó maken. Hij zou op 28 oktober beginnen aan een klus op Ooltgensplaat, maar het stormde zo hard dat ze die dag niet konden werken. Arjan kwam daarom ’s avonds terug naar ons huis in Amersfoort. Hij woonde nog thuis. Hij ging op pad met wat vrienden en dronk bij ons nog een pilsje. ‘Welterusten, mama’, zei hij toen hij naar bed ging. Toen hij die ochtend om vijf uur naar zijn werk vertrok, werd ik wakker. Dat gebeurde lang niet altijd. Ik hoorde hem opstaan, tanden poetsen, de bedrijfsbus starten en vertrekken. Daarna viel ik weer in slaap. Ik wist niet beter of het zou voor Arjan een gewone werkdag worden, een als alle andere.”
‘Ik dacht weleens: zal het nooit misgaan?’
Ongeloof
“Ik dacht weleens: het gaat zó goed met ons, met de jongens, met ons gezin: zal het nooit eens misgaan? Het leek soms bijna te mooi om waar te zijn. We hadden een hecht en fijn jongensgezin. Arjan was de oudste, daarna volgden Martijn (18) en Robert (14), met wie hij goed kon opschieten. Sinds zijn zeventiende had Arjan een vriendin. Best jong, vond ik, maar tegelijkertijd was ik blij met een meisje erbij in ons gezin. Arjan maakte graag plannen voor de toekomst: hij zou met haar gaan trouwen. We waren toen écht gelukkig allemaal. Achteraf is het vreemd om te beseffen dat ik toen weleens bang was dat het niet zo zou blijven. Alsof ik het voorvoelde.”
Alinda was gastouder en paste regelmatig op jonge kinderen bij haar thuis. Dat was ook op die 29 oktober het geval. Terwijl ze druk was met de kinderen, zat haar man Bert naar het journaal te kijken.Daar kwam een nieuwsbericht voorbij over een ongeluk en brand op een windmolen, waarbij twee monteurs waren betrokken. Een van hen was naar beneden gevallen, de ander werd nog vermist. “We schrokken. Het zou toch niet Arjan zijn? We hadden niks gehoord. Als hij het was, zou zijn werkgever ons toch wel bellen? Ik wilde graag dat mijn man het bedrijf waar Arjan voor werkte zou bellen om duidelijkheid te vragen, want ik werd erg zenuwachtig. ‘Nee…’, hoorde ik mijn man zeggen en ik wist dat het niet goed was.”
Lees het hele verhaal in Vriendin 34.
