Stemmen

24 maart 2014

Met Kyra en Sam hoef je niet naar de speeltuin, stemmen is minstens zo leuk!

Met Kyra en Sam hoef je niet naar de speeltuin, stemmen is minstens zo leuk!

We gaan stemmen! Het is het uitje van de week voor Kyra en Sam, want al een dag of twee moet ik intensief uitleggen wat stemmen is. En oh, wat vinden ze het spannend.

Onderweg naar het stemlokaal vraagt Kyra voor de zoveelste keer wat dat nou is, dat stemmen. Voor de zoveelste keer leg ik uit dat we gaan kiezen wie de baas moet zijn van onze stad. En dat dat best speciaal is, want vroeger toen omie klein was, mochten mevrouwen nog niet kiezen. “Oh”, zegt ze, en ze loopt in gedachten verzonken verder. Even later besluit ze toch op het onderwerp door te gaan en ik merk dat ze al een hele tijd heeft gebroed op de vraag die ze stelt: “Maar mama, op wie moeten we dan stemmen? Ik bedoel, kennen we diegene dan?” Ik schiet in de lach, maar bedenk me gelijk dat ze de spijker op z’n kop slaat: weet ik eigenlijk wel op wie en wat ik ga stemmen? Ik ben enorm voor stemmen en stem eigenlijk altijd op dezelfde partij. Ik vind het niet alleen je recht, maar -ondanks alle politieke strubbelingen van de afgelopen jaren- vind ik het ook een voorrecht. Jij kunt jouw stem laten gelden. Maar in de lokale politiek ben ik niet echt thuis. Toevallig weet ik wie de burgemeester is, omdat zij altijd bij ons in het oude appartementencomplex heeft gewoond. Maar daar houdt het ook wel een beetje bij op. Dus wij stoppen en onderweg bekijk ik op mijn smartphone nog even de standpunten van mijn lokale partij. Gelukkig…ik ben het er nog steeds enigszins mee eens.

Eenmaal in het stemlokaal kijken de kindjes geïnteresseerd om zich heen. Ik leg ze het een en ander uit en de meneer van het stemlokaal doet lachend ook een duit in het zakje. Hij is er duidelijk van gecharmeerd dat ik twee jonge kinderen meeneem en het een en ander uitleg. Sam vindt voornamelijk alle rollators om zich heen heel interessant, tot hij het rode potlood ziet. “Mama, ga je kleuren? Heb je een kleurplaat?” Vanuit het hokje naast mij komt een hartelijk gelach. “Nee joh, ik ga stemmen!” vertel ik hem. Met zijn drieën deponeren we mijn 'kleurplaat’ in de ‘prullenbak’.